Słynni polscy trenerzy, którzy nie zostali selekcjonerami reprezentacji Polski

Zobacz inne galerie:

Poprzednie

Następne

Henryk Kasperczak – kariera piłkarska z sukcesami (61A/5, dwa mundiale, medal MŚ 1974). Bogata kariera trenerska, prowadził m.in. kluby we Francji, w Polsce (Wisła Kraków, Górnik Zabrze) i pięć reprezentacji z Afryki: Wybrzeże Kości Słoniowej (1993–94), Tunezja (1994–98, 2015–17), Maroko (2000), Mali (2001–02, 2013–15), Senegal (2006–08). Wywalczył m.in. dwa medale PNA, prowadził Tunezję na IO 1996 i MŚ 1998; ma w kolekcji dwa mistrzostwa Polski z Wisłą (2003, 2004). Wśród kandydatów na selekcjonera reprezentacji Polski m.in. w 1995, 2000, 2002 i 2009 roku. Najbliżej nominacji był w 2009. Ówczesny prezes Grzegorz Lato (kolega Kasperczaka ze Stali i reprezentacji) poszedł jednak za głosem ludu oraz mediów i wybrał Franciszka Smudę.

Orest Lenczyk – dwukrotny mistrz Polski (1978 z Wisłą Kraków, 2012 ze Śląskiem Wrocław), trener z ogromnym doświadczeniem i rekordową liczbą meczów (581) w ekstraklasie. Kilka razy był wymieniany w roli kandydata na selekcjonera, m.in. w 2012 roku.

Leszek Jezierski – jako piłkarz grał w reprezentacji Polski (6A). Był legendarnym trenerem łódzkich klubów. Kilka razy prowadził ŁKS, był też współtwórcą potęgi wielkiego Widzewa, którego przeprowadził po kolejnych szczeblach rozgrywek z IV ligi do ekstraklasy. Jedyny tytuł mistrza Polski wywalczył jednak z Ruchem Chorzów (1979). Niejednokrotnie był poważnym kandydatem na selekcjonera reprezentacji Polski. Najbliżej nominacji był w czerwcu 1989 roku. Za kulisami przyjmował już nawet gratulacje, ale przegrał na ostatniej prostej z Andrzejem Strejlauem.

Hubert Kostka – bramkarz Górnika Zabrze i reprezentacji Polski (32A); zdobył złoto IO 1972. Jako trener trzykrotnie wywalczył mistrzostwo Polski – najpierw sensacyjnie z Szombierkami Bytom (1980), a następnie z Górnikiem Zabrze (1985, 1986). Prowadził kluby szwajcarskie FC Aarau i FC Grenchen. Pomagał kolejnym selekcjonerom w przygotowaniach do MŚ (1974, 1978, 1982). Wymieniany w gronie kandydatów na selekcjonera m.in. w 1989 (jeden z siedmiu trenerów na liście PZPN) i w 1993 roku.

Edmund Zientara – jako piłkarz grał w reprezentacji Polski (40A/1). W roli trenera dwukrotnie wywalczył mistrzostwo Polski – z Legią Warszawa (1970) i Stalą Mielec (1976). Z Legią awansował również do półfinału Pucharu Mistrzów (1970). Był asystentem selekcjonera Antoniego Piechniczka (1982–83) i trenerem reprezentacji Polski U21 (1984–87). Był kandydatem na selekcjonera w 1986 roku.

Grzegorz Lato – znakomity piłkarz (100A/45), trzykrotny uczestnik MŚ, z których przywiózł dwa medale (1974, 1982), ma też w kolekcji dwa olimpijskie krążki. W roli prezesa PZPN był mniej lubiany przez kibiców i media. Niejako w cieniu tych dwóch etapów jego życia znajduje się kariera szkoleniowa. W latach dziewięćdziesiątych prowadził kilka polskich klubów (Stal Mielec, Olimpia Poznań, Amica Wronki, Widzew Łódź) oraz grecki AO Kawala. Był też poważnym kandydatem na selekcjonera, przynajmniej dwukrotnie – w 1993 i 1995 roku.

Jerzy Kopa – trener wielu polskich klubów, m.in. Lecha Poznań, Pogoni Szczecin i Legii Warszawa. Pracował również w greckim Iraklisie Saloniki. Największy sukces to mistrzostwo Polski z Lechem (1990). Wymieniany przez media w roli kandydata na selekcjonera m.in. w 1986 roku i na początku lat dziewięćdziesiątych.

Władysław Żmuda – ceniony trener klubowy. Wywalczył m.in. mistrzostwo Polski ze Śląskiem Wrocław (1977) i Widzewem Łódź (1982), ma też w kolekcji cztery wicemistrzostwa Polski i krajowy Puchar. Z tunezyjskim Espérance Tunis sięgnął po krajowy dublet (1991). Największy sukces na arenie międzynarodowej to półfinał Pucharu Mistrzów z Widzewem (1983). Był wśród kandydatów na selekcjonera w 1986, 1989 i 1993 roku.

Włodzimierz Lubański – legenda polskiej piłki nożnej, as Górnika Zabrze, wybitny reprezentant (75A/48), ma w kolekcji złoto IO 1972, wystąpił w finałach MŚ. Nie miał natomiast zbyt bogatej kariery trenerskiej, prowadził jedynie belgijski KSC Lokeren oraz PAS Janina z Grecji. Kilkukrotnie był wymieniany przez media jako kandydat na selekcjonera reprezentacji Polski (1986, 1989, 1993).

Edward Lorens – nieco już zapomniany solidny ligowy szkoleniowiec, ale bez spektakularnych sukcesów; dwukrotnie prowadzone przez niego drużyny znalazły się na podium ekstraklasy. Był również trenerem reprezentacji Polski U23 i głównym konkurentem Janusza Wójcika w walce o fotel selekcjonera w 1997 roku. Później przez blisko rok pełnił rolę jego asystenta.

Maciej Skorża – jeden z najbardziej utytułowanych polskich trenerów klubowych w XXI wieku. Czterokrotny mistrz Polski (Wisła Kraków 2008, 2009 i Lech Poznań 2015, 2022), trzykrotny zdobywca Pucharu Polski. Ma też doświadczenie reprezentacyjne – jako asystent Pawła Janasa w reprezentacji Polski (2003–06, udział w MŚ), a także trener reprezentacji olimpijskiej ZEA. W ostatnich latach kilkukrotnie wymieniany w gronie kandydatów, po raz pierwszy w 2009 roku. Podczas obecnych wyborów trenera media również często wspominały jego nazwisko, ale Skorża podpisał ostatnio kontrakt z japońskim klubem Urawa Red Diamonds.

Piotr Nowak – grał w reprezentacji Polski (19A/3). Trenerskie szlify zdobywał w Stanach Zjednoczonych. Prowadził kadrę USA U23, był też asystentem selekcjonera pierwszej reprezentacji. Był selekcjonerem kadry Antigui i Barbudy (2014–16). W Polsce prowadził Lechię Gdańsk i ostatnio Jagiellonię Białystok. Był kilkakrotnie wymieniany jako kandydat na selekcjonera, po raz pierwszy w 2009 roku, później m.in. w 2018 oraz w 2021 po odejściu Paulo Sousy.

Jan Urban – przed laty podstawowy piłkarz reprezentacji (57A/7), uczestnik MŚ 1986. Jako trener pracował w hiszpańskich klubach, ma też na koncie sukcesy z polskimi – m.in. mistrzostwo (2013), dwa Puchary Polski i Superpuchar z Legią oraz Superpuchar z Lechem. W 2008 roku był asystentem selekcjonera Leo Beenhakkera. Był wymieniany w gronie kandydatów na trenera reprezentacji Polski, również podczas poszukiwania następcy Czesława Michniewicza.

Marek Papszun – najjaśniejsza gwiazda, która w ostatnich latach rozbłysła wśród polskich trenerów. Zyskał renomę dzięki sukcesom z Rakowem Częstochowa. Przeprowadził ten klub z II ligi do ekstraklasy, a później dwukrotnie wywalczył z nim wicemistrzostwo Polski, a także po dwa Puchary i Superpuchary. Był uznawany przez media za jednego z polskich kandydatów na selekcjonera po Czesławie Michniewiczu. Wielu ekspertów twierdzi, że jego czas w reprezentacji jeszcze nadejdzie.

Bycie selekcjonerem drużyny narodowej to marzenie chyba każdego polskiego trenera. Wielu wybitnych szkoleniowców nigdy nie dostało jednak szansy poprowadzenia kadry. Słynni polscy trenerzy, którzy w ostatnich kilkudziesięciu latach kandydowali lub byli typowani przez media na stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski, ale nie poprowadzili kadry, w załączonej galerii zdjęć.

Zobacz inne galerie:

Słynni polscy trenerzy odrzuceni! Mogli objąć kadrę, ale PZPN nie dał im szansy