Słynni polscy trenerzy, którzy nie zostali selekcjonerami reprezentacji Polski

Poprzednie

Następne

Bycie selekcjonerem drużyny narodowej to marzenie chyba każdego polskiego trenera. Wielu wybitnych szkoleniowców nigdy nie dostało jednak szansy poprowadzenia kadry. Słynni polscy trenerzy, którzy w ostatnich kilkudziesięciu latach kandydowali lub byli typowani przez media na stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski, ale nie poprowadzili kadry, w załączonej galerii zdjęć.

Henryk Kasperczak – kariera piłkarska z sukcesami (61A/5, dwa mundiale, medal MŚ 1974). Bogata kariera trenerska, prowadził m.in. kluby we Francji, w Polsce (Wisła Kraków, Górnik Zabrze) i pięć reprezentacji z Afryki: Wybrzeże Kości Słoniowej (1993–94), Tunezja (1994–98, 2015–17), Maroko (2000), Mali (2001–02, 2013–15), Senegal (2006–08). Wywalczył m.in. dwa medale PNA, prowadził Tunezję na IO 1996 i MŚ 1998; ma w kolekcji dwa mistrzostwa Polski z Wisłą (2003, 2004). Wśród kandydatów na selekcjonera reprezentacji Polski m.in. w 1995, 2000, 2002 i 2009 roku. Najbliżej nominacji był w 2009. Ówczesny prezes Grzegorz Lato (kolega Kasperczaka ze Stali i reprezentacji) poszedł jednak za głosem ludu oraz mediów i wybrał Franciszka Smudę.

Orest Lenczyk – dwukrotny mistrz Polski (1978 z Wisłą Kraków, 2012 ze Śląskiem Wrocław), trener z ogromnym doświadczeniem i rekordową liczbą meczów (581) w ekstraklasie. Kilka razy był wymieniany w roli kandydata na selekcjonera, m.in. w 2012 roku.

Leszek Jezierski – jako piłkarz grał w reprezentacji Polski (6A). Był legendarnym trenerem łódzkich klubów. Kilka razy prowadził ŁKS, był też współtwórcą potęgi wielkiego Widzewa, którego przeprowadził po kolejnych szczeblach rozgrywek z IV ligi do ekstraklasy. Jedyny tytuł mistrza Polski wywalczył jednak z Ruchem Chorzów (1979). Niejednokrotnie był poważnym kandydatem na selekcjonera reprezentacji Polski. Najbliżej nominacji był w czerwcu 1989 roku. Za kulisami przyjmował już nawet gratulacje, ale przegrał na ostatniej prostej z Andrzejem Strejlauem.

Hubert Kostka – bramkarz Górnika Zabrze i reprezentacji Polski (32A); zdobył złoto IO 1972. Jako trener trzykrotnie wywalczył mistrzostwo Polski – najpierw sensacyjnie z Szombierkami Bytom (1980), a następnie z Górnikiem Zabrze (1985, 1986). Prowadził kluby szwajcarskie FC Aarau i FC Grenchen. Pomagał kolejnym selekcjonerom w przygotowaniach do MŚ (1974, 1978, 1982). Wymieniany w gronie kandydatów na selekcjonera m.in. w 1989 (jeden z siedmiu trenerów na liście PZPN) i w 1993 roku.

Edmund Zientara – jako piłkarz grał w reprezentacji Polski (40A/1). W roli trenera dwukrotnie wywalczył mistrzostwo Polski – z Legią Warszawa (1970) i Stalą Mielec (1976). Z Legią awansował również do półfinału Pucharu Mistrzów (1970). Był asystentem selekcjonera Antoniego Piechniczka (1982–83) i trenerem reprezentacji Polski U21 (1984–87). Był kandydatem na selekcjonera w 1986 roku.

Grzegorz Lato – znakomity piłkarz (100A/45), trzykrotny uczestnik MŚ, z których przywiózł dwa medale (1974, 1982), ma też w kolekcji dwa olimpijskie krążki. W roli prezesa PZPN był mniej lubiany przez kibiców i media. Niejako w cieniu tych dwóch etapów jego życia znajduje się kariera szkoleniowa. W latach dziewięćdziesiątych prowadził kilka polskich klubów (Stal Mielec, Olimpia Poznań, Amica Wronki, Widzew Łódź) oraz grecki AO Kawala. Był też poważnym kandydatem na selekcjonera, przynajmniej dwukrotnie – w 1993 i 1995 roku.

Jerzy Kopa – trener wielu polskich klubów, m.in. Lecha Poznań, Pogoni Szczecin i Legii Warszawa. Pracował również w greckim Iraklisie Saloniki. Największy sukces to mistrzostwo Polski z Lechem (1990). Wymieniany przez media w roli kandydata na selekcjonera m.in. w 1986 roku i na początku lat dziewięćdziesiątych.

Władysław Żmuda – ceniony trener klubowy. Wywalczył m.in. mistrzostwo Polski ze Śląskiem Wrocław (1977) i Widzewem Łódź (1982), ma też w kolekcji cztery wicemistrzostwa Polski i krajowy Puchar. Z tunezyjskim Espérance Tunis sięgnął po krajowy dublet (1991). Największy sukces na arenie międzynarodowej to półfinał Pucharu Mistrzów z Widzewem (1983). Był wśród kandydatów na selekcjonera w 1986, 1989 i 1993 roku.

Włodzimierz Lubański – legenda polskiej piłki nożnej, as Górnika Zabrze, wybitny reprezentant (75A/48), ma w kolekcji złoto IO 1972, wystąpił w finałach MŚ. Nie miał natomiast zbyt bogatej kariery trenerskiej, prowadził jedynie belgijski KSC Lokeren oraz PAS Janina z Grecji. Kilkukrotnie był wymieniany przez media jako kandydat na selekcjonera reprezentacji Polski (1986, 1989, 1993).

Edward Lorens – nieco już zapomniany solidny ligowy szkoleniowiec, ale bez spektakularnych sukcesów; dwukrotnie prowadzone przez niego drużyny znalazły się na podium ekstraklasy. Był również trenerem reprezentacji Polski U23 i głównym konkurentem Janusza Wójcika w walce o fotel selekcjonera w 1997 roku. Później przez blisko rok pełnił rolę jego asystenta.

Maciej Skorża – jeden z najbardziej utytułowanych polskich trenerów klubowych w XXI wieku. Czterokrotny mistrz Polski (Wisła Kraków 2008, 2009 i Lech Poznań 2015, 2022), trzykrotny zdobywca Pucharu Polski. Ma też doświadczenie reprezentacyjne – jako asystent Pawła Janasa w reprezentacji Polski (2003–06, udział w MŚ), a także trener reprezentacji olimpijskiej ZEA. W ostatnich latach kilkukrotnie wymieniany w gronie kandydatów, po raz pierwszy w 2009 roku. Podczas obecnych wyborów trenera media również często wspominały jego nazwisko, ale Skorża podpisał ostatnio kontrakt z japońskim klubem Urawa Red Diamonds.

Piotr Nowak – grał w reprezentacji Polski (19A/3). Trenerskie szlify zdobywał w Stanach Zjednoczonych. Prowadził kadrę USA U23, był też asystentem selekcjonera pierwszej reprezentacji. Był selekcjonerem kadry Antigui i Barbudy (2014–16). W Polsce prowadził Lechię Gdańsk i ostatnio Jagiellonię Białystok. Był kilkakrotnie wymieniany jako kandydat na selekcjonera, po raz pierwszy w 2009 roku, później m.in. w 2018 oraz w 2021 po odejściu Paulo Sousy.

Jan Urban – przed laty podstawowy piłkarz reprezentacji (57A/7), uczestnik MŚ 1986. Jako trener pracował w hiszpańskich klubach, ma też na koncie sukcesy z polskimi – m.in. mistrzostwo (2013), dwa Puchary Polski i Superpuchar z Legią oraz Superpuchar z Lechem. W 2008 roku był asystentem selekcjonera Leo Beenhakkera. Był wymieniany w gronie kandydatów na trenera reprezentacji Polski, również podczas poszukiwania następcy Czesława Michniewicza.

Marek Papszun – najjaśniejsza gwiazda, która w ostatnich latach rozbłysła wśród polskich trenerów. Zyskał renomę dzięki sukcesom z Rakowem Częstochowa. Przeprowadził ten klub z II ligi do ekstraklasy, a później dwukrotnie wywalczył z nim wicemistrzostwo Polski, a także po dwa Puchary i Superpuchary. Był uznawany przez media za jednego z polskich kandydatów na selekcjonera po Czesławie Michniewiczu. Wielu ekspertów twierdzi, że jego czas w reprezentacji jeszcze nadejdzie.

Słynni polscy trenerzy odrzuceni! Mogli objąć kadrę, ale PZPN nie dał im szansy

Zobacz inne galerie: