Warkocz a sprawa polska

58 lat temu Polska, wywalczyła jedyny złoty medal podczas igrzysk olimpijskich w Melbourne. Na najwyższym stopniu podium stanęła Elżbieta Duńska - Krzesińska, która wynikiem 6, 35 m wyrównała własny rekord świata w skoku w dal.

 

^{Było to zimne, wietrzne popołudnie. Wpadłem na stadion wprost z hali bokserskiej, gdzie porywający pojedynek – szkoda, że przegrany – stoczył Leszek Drogosz ze świetnym Jengibarianem z ZSRR. Drżałem z zimna, ale też z emocji, czy któraś z rywalek Eli nie skoczy dalej. Gdy zobaczyłem, że prowadzi mając 6, 35 m, byłem już spokojniejszy. W ostatniej serii najgroźniejsza z konkurentek, czarnoskóra Amerykanka Willye White skoczyła tylko 6,09. Ela odbierała gratulacje od Amerykanki i koleżanek z reprezentacji, Marii Kusion i Genowefy Minickiej. Obie wykonały wokół niej taniec radości - wspominał ten finał w polonijnym Dzienniku Sportowym Bohdan Tomaszewski.}

 

Równie pięknie mogło być już cztery lata wcześniej w Helsinkach, lecz na przeszkodzie stanął... warkocz. W swojej książce "Zamiatanie warkoczem" zawodniczka wspomina, że chowała go za koszulką, ale czasami wyślizgiwał się zza kołnierza i skracał długość skoku. Tak właśnie było w Helsinkach, przy lądowaniu zostawił ślad na piasku, a komisja sędziowska - po naradzie - uznała, że warkocz to nie tylko znak firmowy "Złotej Eli", ale też jest...częścią ciała. W rezultacie Polkę sklasyfikowano dopiero na 12. pozycji. 

 

Zdarzenie wywołało w kraju ogólnonarodową dyskusję na temat fryzury lekkoatletki. Rozgorzała „warkoczowa debata”.  Jedni żądali - „ zetnij warkocz, żeby nie tracić centymetrów!”, inni wręcz przeciwnie - wara od warkocza, bo to „to skarb narodowy”. "Złota Ela "pogodziła obie strony, skróciła warkocz i wątpliwości, kto jest najlepszą skoczkinią w dal na świecie, juz nie było.

 

Ze swych trzecich igrzysk (1960 - Rzym) powróciła ze srebrem. Miała pecha, bo nie dość, że wzięła udział w zawodach, jako rekonwalescentka po poważnej kontuzji pięty, to po eliminacjach, które wyraźnie wygrała, zaginęły jej kolce i w finale startowała w za dużym obuwiu... męskim. Poza tym okazało się, że Ela nie tylko warkocz ma złoty, ale także i serce.

 

Przez długi czas w konkursie z wynikiem 6, 27 m prowadziła właśnie Polka. Reprezentantka Związku Sowieckiego – Wera Krepkina miała problem z trafieniem w belkę i przed ostatnim skokiem poprosiła Duńską – Krzesińską o pomoc. Ta poradziła jej, żeby nieco odsunęła początek rozbiegu. To polecenie okazało się złotą radą, bo zawodniczka z Kijowa osiągnęła wynik 6, 37 m, zdobywając olimpijskie mistrzostwo.

 

^{Zwycięstwo osiągnięte z myślą, że przegrał ktoś lepszy, jest nic nie warte - powiedziała po konkursie Krzesińska dziennikarzom.}

 

"Złota Ela” potem wspominała, że nigdy nie żałowała złotego medalu, tylko tego, że jej gest został odpowiednio podrasowany propagandowo. Miał to być świetny przykład przyjaźni polsko-radzieckiej. A koleżanki śmiały się, że zrobiła to specjalnie by nie wywiązywać się z obietnicy, którą złożyła w drodze na zawody, że w przypadku obrony olimpijskiego prymatu wróci ze stadionu na kolanach.

 

Elżbieta Krzesińska zdobyła także dwa medale ME: brązowy w Bernie 1954 i srebrny w Belgradzie 1962. 

 

Wielokrotnie zdobywała mistrzostwo Polski w wielu dyscyplinach: w skoku w dal (1952, 1953, 1954, 1957, 1959, 1962, 1963), w biegu na 80 m przez płotki (1957) oraz w pięcioboju (w 1953 i 1962). Ustanawiała rekordy Polski we wszystkich tych konkurencjach, również w skoku w wzwyż.