"Boruc w kadrze był świetny, ale czy święty?"

Artur stworzył sobie wizerunek „Bad Boya”. Gracza, który łamał konwenanse, stawał okoniem, wymykał się spod kontroli. Dla nas, dziennikarzy, niebanalny, dokazujący Boruc, to był prawdziwy skarb. W czasach deficytu wyrazistych postaci, jawił się jako ostatnia deska ratunku. Często dowcipny, ale i złośliwy wobec reporterów, kolegów i również trenerów. Ubaw z tego, że nazwał publicznie Franciszka Smudę Dyzmą, był po pachy.

Do Roberta Lewandowskiego, który w przerwie meczu z Litwą w Gdańsku przed eliminacjami Euro 2016 mówił, że powinniśmy grać tak dalej, to ich napoczniemy, powiedział: ch… gracie, weźcie się do roboty, bo przegramy – pozwolił mieć sobie zdanie odrębne pan Artur. Lewy jednak i tak miał szczęście. Kumple Boruca z Celtiku Aiden McGeady i Lee Naylor obrywali nie tylko werbalnie.

Ludzie uwielbiają go za mnóstwo kozackich zachowań i gestów. Obronił ciężarną kobietę napadniętą w parku w Glasgow, czy też reagował na prowokacje protestantów z Glasgow Rangers, którzy obrażali Jana Pawła II. Gdyby grał w najlepszych klubach Europy z takim anturażem, byłby bardziej popularny od Davida Beckhama.

Jako że kariera Boruca chyli się ku końcowi, warto zadać istotne pytanie. Artur, czy w piłce osiągnąłeś tyle ile mogłeś, czy tylko tyle ile chciałeś?

Cały Cezary z Pazurem dostępny w załączonym materiale wideo.