Wybitny polski himalaista: Akcja ratunkowa na Nanga Parbat to mistrzostwo świata

Ekipa ratunkowa w składzie: Adam Bielecki, Denis Urubko, Jarosław Botor i Piotr Tomala sprowadziła z Nanga Parbat (8126 m) do obozu pierwszego na 4850 m francuską alpinistkę Elisabeth Revol. Na wysokości 7200 m pozostał jej partner wspinaczkowy Tomasz Mackiewicz.

- Ta akcja ratunkowa to mistrzostwo świata, wyrazy ogromnego uznania dla kolegów – powiedział urodzony w Bogatyni, a mieszkający obecnie w Katowicach Pawłowski, który 24 sierpnia 1993 roku stanął na wierzchołku Nanga Parbat, wspinając się drogą Kinshofera.

- Tomasz Mackiewicz pozostał na górze, ale chłopcy zrobili co mogli. Wobec załamania pogody dalsze prowadzenie akcji byłoby śmiertelnie niebezpieczne – dodał pięciokrotny zdobywca Everestu (jako jedyny z Polaków dokonał tylu wejść).

Po Mackiewicza i Revol wyruszyła ekipa himalaistów, uczestnicząca w narodowej wyprawie na K2 (8611 m), szczycie odległym od Nanga Parbat w linii prostej o prawie 200 km. W sobotę pod wieczór dotarła dwoma helikopterami blisko obozu pierwszego. Mimo zapadających ciemności, wspinaczkę rozpoczęli Bielecki i Urubko, którzy około drugiej w nocy miejscowego czasu spotkali schodzącą z góry Revol.

Zdaniem Pawłowskiego, udział w akcji ratunkowej nie zakłóci w żaden sposób planu zdobycia zimą przez polską ekipę K2.

- Wręcz przeciwnie, to może być motywujące, budujące doświadczenie, że dokonali już czegoś ważnego, uratowali ludzkie życie – ocenił Pawłowski. 24 października 1989 roku był partnerem Jerzego Kukuczki w jego ostatniej wspinaczce na południowej ścianie Lhotse (8516 m), podczas której Kukuczka odpadł od ściany i wskutek pęknięcia liny poniósł śmierć.

Mackiewicz po raz siódmy podjął próbę zdobycia zimą Nanga Parbat, a Revol po raz czwarty. Tym razem wyruszyli we dwójkę, działali w stylu alpejskim, sportowym, bez żadnego wsparcia ze strony tragarzy oraz nie mając tlenu w butlach.

Nanga Parbat (8126 m) jest jednym z najbardziej wymagających ośmiotysięczników. Należy do szczytów wyjątkowo trudno dostępnych i niebezpiecznych. Świadczy o tym chociażby liczba dotychczasowych zdobywców, nieznacznie przekraczająca 300 osób.

Pod względem wypadków śmiertelnych "Naga Góra" zajmuje niechlubne, drugie miejsce, za K2 (8611 m). Historia podboju to przede wszystkim zmagania niemieckich alpinistów. Próby zdobycia wierzchołka w latach 1895–1950 pochłonęły 31 ofiar, a od 1953 roku drugie tyle. W środowisku alpinistów Nanga Parbat nazywana jest "zabójczą górą". Posiada największą wysokość względną na świecie - około 7000 m. Baza główna po stronie północnej znajduje się około 3600 m n.p.m i jest najniżej położoną ze wszystkich baz pod ośmiotysięcznikami.