Bielecki: Trzeba mieć pokorę do gór

Po akcji ratunkowej wyraził żal, że nie było żadnych szans, aby pomóc Tomaszowi Mackiewiczowi.Podkreślił, że jeśli do wspinaczki podchodzi się profesjonalnie, to trzeba być w formie "na okrągło".

- To nie jest tak, że nic nie robię, obrastam tłuszczem, a na hasło wyprawa zaczynam się ruszać. Cały czas trzeba być w gotowości. Uwielbiam sport, ale nie trenowanie z zegarkiem w ręku. Jednak jak coś robię, to na maksa. Ćwiczę sześć razy w tygodniu według ułożonego planu. Gdy biegnę, daję z siebie wszystko. I nie ma wymówek, że tego dnia nie mam czasu, pada śnieg czy deszcz, jest mróz czy upał. Wychodzę z założenia: im więcej potu teraz, tym mniej łez w górach – zaznaczył.

34-letni Bielecki, który jako pierwszy na świecie stanął zimą na szczytach Gaszerbrum I (9 marca 2012) i Broad Peak (5 marca 2013), a ponadto na wierzchołku Makalu (30 września 2011) i K2 (31 lipca 2012) przyznał, że lubi skrajności, przeciwności i nie narzeka na trudne warunki.

- Spałem na kartonie i w hotelu pięciogwiazdkowym – wspomniał. Uważa, że zdrowa ambicja jest potrzebna, ale trzeba mieć pokorę do gór. - Jestem maleńkim żuczkiem, który robi swoje i szybko schodzi. Określenie zdobywca mi osobiście nie pasuje. Ja tej czy innej góry nie zdobyłem, nie mam jej, ona tam została, a jedynie była łaskawa, że pozwoliła mi wejść na jej wierzchołek – wyjaśnił.

Czy rozpoczynając wspinaczkę, zdaje sobie sprawę, że może zginąć? „Owszem, byłem w sytuacjach, kiedy toczyła się gra o życie. Ale... Czy wsiadając do samochodu za każdym razem myślimy o wypadku? Ile osób ginie na drogach dziennie, tygodniowo, miesięcznie...” – powiedział wybitny himalaista młodego pokolenia.

Bielecki podkreślił, że jest szereg zasad, które należy bezwzględnie przestrzegać, a każdy krok trzeba stawiać z rozwagą, niezależnie od tego, czy wspinamy się na ośmiotysięcznik, czy też turystycznie na Giewont, Kasprowy Wierch, Rysy.

- Nie mamy oczywiście wpływu na naturę, jak chociażby na lawiny. Bywałem w takich sytuacjach. Na przykład w Pamirze. Gdy się wygrzebałem spod śniegu, poruszałem palcami, nogami, rękoma, potem zadałem sobie kilka pytań: jak się nazywam, co robię i gdzie jestem. Potrafiłem na nie odpowiedzieć. To mnie uspokoiło. Niebezpieczne są seraki, wielotonowe bryły lodu. One nie wybierają między słabą a silną osobą. Zabijają każdego – zaznaczył.

W jego ocenie trzy lata wspinaczki w ukochanych Tatrach były bardziej niebezpieczne od himalajskich ośmiotysięczników. - Tam zimą można dostać solidnie w kość. To nie jest przypadek, że mamy najlepszych na świecie alpinistów. W Tatrach, jak w mało których górach, w ciągu dwóch godzin można mieć cztery pory roku. Nie ma tylko lodowców i szczelin, ale są takie sportowe wyzwania, które wypełnią całe życie.

Mając 13-16 lat myślał - jak przyznał - że jest nieśmiertelny, wspinał się z młodzieńczą fantazją, bez żadnego doświadczenia.

- To przychodziło później. Każda wyprawa była lekcją. Dużo czytałem, fascynowała mnie historia podboju najwyższych gór. Kiedy dla jednych bożyszczem jest Messi czy Ronaldo, to dla mnie Kukuczka, Kurtyka, Wielicki... – wspomniał urodzony w Tychach Bielecki, mieszkający obecnie w podpoznańskiej wsi Łopuchowo.

Swą drogę od górniczych Tychów na najwyższe góry świata opisał w książce "Spod zamarzniętych powiek". Jak podkreślił, ta książka to także hołd bohaterom i twórcom polskiego himalaizmu zimowego oraz jego partnerom, którzy za swoją miłość do gór zapłacili cenę najwyższą: Kamil Michalik, Ali Kuś, Gerfried Goschl, Cedric Hahlen, Nisar Hussain Sadpara, Mahdi Amidi, Krystian Dziurok, Sławomir Wróblewski, Tomasz Kowalski, Maciej Berberka, Ernestas Marksaitis, Artur Hajzer, Grzegorz Kukurowski. „Nigdy o nich nie zapomnę” – zapewnił.

Gdy Bielecki skończył 15 lat, usłyszał od starszego taternika, że kiedyś będzie z niego świetny wspinacz. Jeśli wcześniej się nie zabije. A od ojca, dziś emerytowanego górnika: "Możesz zostać w życiu, kim chcesz. Byleby nie górnikiem".

Prawie sześć lat temu, 9 marca 2012 roku, Bielecki wraz z Januszem Gołąbem, dokonali pierwszego zimowego wejścia na Gaszerbrum I w Karakorum. Wyprawą kierował Artur Hajzer, który poniósł śmierć na tej górze w lipcu 2013 roku. Wcześniej,

5 marca, Maciej Berbeka, Tomasz Kowalski, Artur Małek i Bielecki jako pierwsi weszli zimą na Broad Peak. Podczas zejścia ze szczytu śmierć ponieśli Berbeka i Kowalski.

Prezes Polskiego Związku Alpinizmu Piotr Pustelnik powiedział, że uczestniczący w akcji ratunkowej na Nanga Parbat jego koledzy (oprócz Bieleckiego i Urubki w zespole byli Jarosław Botor i Piotr Tomala) wykazali się niebywałą odwagą, siłą i profesjonalizmem.

- Ich postawa jest godna podziwu i uznania. Chłopcy zrobili to we wspaniałym stylu. Akcja górska przebiegła w znakomity sposób. Zrobili wszystko, co mogli, bo więcej w tej sytuacji, w tych warunkach i w tym składzie osobowym wykonać już się nie dało. Dali z siebie wszystko, a nawet więcej. Chwała im za to! – ocenił zdobywca korony Himalajów i Karakorum (wszystkie 14 ośmiotysięczniki).

Bielecki i Urubko w bardzo szybkim tempie dotarli w nocy z soboty na niedzielę do Revol, oczekującej na pomoc na wysokości około 6000 m. Następie w końcowym odcinku ewakuowali Francuzkę do obozu pierwszego, skąd przez Skardu doleciała do stolicy Pakistanu Islamabad, a we wtorek pod wieczór do Genewy i szpitala w Sallanches we Francji.