Wyprawa na K2. Majer: Droga do szczytu jest jeszcze daleka

Jak przyznał, czytając niektóre informacje medialne można odnieść wrażenie, że uczestnicy ekspedycji są już bardzo blisko celu i za chwilę będą na wierzchołku.

- Tymczasem droga na szczyt jest jeszcze daleka. Przede wszystkim musi być bardzo dobrze zabezpieczona, czyli zaporęczowana, namioty w poszczególnych bazach odpowiednio wyposażone, a szczególnie trójka, natomiast zespoły powinny mieć dobrą aklimatyzację - powiedział Majer w Warszawie podczas prezentacji książki Andrzeja Zawady "K2 pierwsza zimowa wyprawa".

A w niej ten, co wykreował i narzucił międzynarodowej opinii górskiej zimowy himalaizm, który stał się polską specjalnością, napisał w artykule publikowanym po raz pierwszy w 1988 roku: "Była duża grupa dziennikarska, której pobyt w bazie opłacały macierzyste redakcje. Nawiasem mówiąc, robili wiele złej krwi, pisząc sensacyjne artykuły".

W innym miejscu porównał K2 do niektórych gór. - K2 jest szczytem bardzo odsłoniętym i z tego powodu szczególnie narażonym na wichry. Jest górą tak trudną technicznie, że właściwie od początku wymaga technicznego wspinania. Czo Oju, które atakowaliśmy w zimie, ma się tak do K2 jak Giewont do najtrudniejszych szczytów tatrzańskich.

Majer, uczestnik i kierownik wielu wypraw zwrócił też uwagę na konieczność odpowiedniego wyposażenia obozu trzeciego, który - jego zdaniem - należałoby podnieść nieco wyżej, z 7200 m na ok. 7400 m, jeśli pozwolą na to warunki.

- W trójce powinny być dwa namioty, sprzęt do gotowania, żywność, liny i butle z tlenem ratunkowym. Co do obozu czwartego, to plan jest taki, aby założyć go na ok. 7950 m z marszu w ataku szczytowym - dodał Majer.

Zaznaczył przy tym, że wbrew niektórym informacjom, nie ustalono jeszcze, jaki zespół jest brany pod uwagę. Jest dużo za wcześnie, aby podawać nazwiska. Na pewno czynnikiem decydującym o składzie będzie samopoczucie uczestników wyprawy danego dnia, jak również stopień aklimatyzacji.

- Jak na razie dwie noce w obozie trzecim na 7200 m spędzili Adam Bielecki i Denis Urubko. Potrzeba także, aby zespoły asekurujące miały za sobą przynajmniej jeden nocleg powyżej 7000 m. A o wszystkim i tak zadecydują warunki pogodowe. Karty rozdawać będzie wiatr, z którym się nie wygra. Przy sile 30-40 km/h na wysokości powyżej 7000 m nic się na da zrobić, nie można będzie prowadzić żadnej działalności, a przez najbliższe kilka dni ma wiać na górze ponad 50-60 km/h, więc wszyscy pozostają w bazie - wyjaśnił 71-letni Majer.

Na to czekanie narzekał Zawada we wspomnianej książce: "Główną trudnością psychologiczną było czekanie na pogodę w górnych obozach, a czekanie w bazie było może jeszcze trudniejsze. Nie ma nic gorszego niż bezczynność wyprawy spowodowana złymi warunkami atmosferycznymi... Twardość i odporność psychniczna, zachowanie równowagi to cechy dla alpinisty równie ważne jak umiejętność wspinaczki technicznej".

Majer zwrócił się z apelem, aby "nie szaleć z atakiem szczytowym". "Wywieranie presji nie jest potrzebne, nie jest mobilizujące. Koledzy wiedzą, w jakim celu tam pojechali, ale tym nadrzędnym jest bezpieczeństwo" - podkreślił.

Również wielokrotnie zwracał na to uwagę kierownik ekspedycji Krzysztof Wielicki, mówiąc: "Szczyt jest ważny, a powrót jeszcze ważniejszy".

Wyprawa na drugi pod względem wysokości szczyt Ziemi (8611 m) jest jednym z najważniejszych przedsięwzięć wysokogórskich w historii. Zimowe wejścia na ośmiotysięczniki stanowią największe, sportowe wyzwania współczesnego himalaizmu.

Z końcem grudnia pod wodzą Wielickiego do Karakorum wyruszyli: Maciej Bedrejczuk, Adam Bielecki, Jarosław Botor (ratownik medyczny), Marek Chmielarski, Rafał Fronia, Janusz Gołąb, Marcin Kaczkan, Artur Małek, Piotr Snopczyński (kierownik bazy), Piotr Tomala, Dariusz Załuski (filmowiec) i Denis Urubko. Na miejscu dołączyło do nich czterech bardzo dobrych - jak ocenił Wielicki - pakistańskich wspinaczy.

Z początkiem lutego z powodów rodzinnych do kraju musiał wrócić Botor, a dwa tygodnie po nim Fronia, który doznał pęknięcia przedramienia w wyniku uderzenia samoistnie spadającym kamieniem w trakcie podchodzenia do obozu pierwszego na 5900 m drogą Basków. Nieco wcześniej w podobny sposób urazu twarzy doznał podczas wspinaczki do "jedynki" Bielecki, który po kilkudniowej przerwie powrócił do działalności górskiej.

K2 było atakowane zimą w ogóle tylko trzykrotnie. Na przełomie 1987 i 1988 roku próbę podjęła międzynarodowa grupa pod kierunkiem Zawady, w 2003 roku ekipą dowodził Wielicki, a w 2012 roku wspinali się Rosjanie. Żadna z tych ekspedycji nie przekroczyła jednak progu 7650 m.