Piękni i młodzi: Adrian Purzycki

  

Adrian Purzycki: Nie było sensu jej zmieniać. Mam taki abonament, który pozwala mi na darmowe połączenia w całej Europie. Bez ograniczeń. Do tego internet 26 GB. Nie opłacało mi się wiązać umową z kimś innym.

 

 

Nie… (śmiech). W razie czego i tak mnie można znaleźć. Proszę, bez takich sugestii (śmiech). Oczywiście, że chciałbym tam kiedyś wrócić. Każdy marzy chyba o tym, żeby zagrać w Premier League.

 

 

Wyjechałem na Wyspy w wieku czterech lat. Wróciłem do Polski na dwa lata, na czas gimnazjum. I z powrotem do Wielkiej Brytanii. W Wigan spędziłem cztery sezony. Od U16 przez U18 do drugiej drużyny. Trenowałem z pierwszym zespołem, ale grałem w rezerwach, które mają swoją oddzielną ligę. Dwukrotnie znalazłem się w kadrze na mecz „jedynki” ale jako dodatkowy, dziewiętnasty zawodnik i w końcowym etapie wypadałem. Ale mimo to bardzo dobrze wspominam ten czas. Sporo się nauczyłem pod względem mentalnym. Wiadomo jakimi cechami charakteryzuje się liga angielska. Choć jakoś treningów techniczno-taktycznych też była na wysokim poziomie.

 

 

Tak, tam zacząłem treningi, byłem tam od dziesiątego do trzynastego roku życia. Później wróciłem do kraju, do Polonii Warszawa, gdzie mieliśmy fajną ekipę z Adamem Ryczkowskim, moim dobrym kolegą czy Bartkiem Skowronem, który był m.in. w Chojniczance. Ale to w Wigan wszystko nabrało tempa. Mimo, że fizycznie odstawałem od reszty piłkarzy. Byli ode mnie silniejsi, musiałem sobie z tym jakoś radzić. Nie łatwo było wejść w kontakt. Teraz już do tego dojrzałem, wchodzę pewniej w tego typu walkę. 

 

 

Ojciec miał kontakty z Roberto Martinezem (ex trener Evertonu, dziś selekcjoner Belgów przyp. BI) czy Davidem Mossem, szefem skautów w Celtiku Glasgow czy Huddersfield. Tata znał ich z kursów i konferencji trenerskich. A wcześniej grał przecież w Stali Stalowa Wola, Górniku Łęczna, ŁKS-ie i w Walii. Na jego graniu się wychowałem, już wtedy kopałem piłkę w jego za dużych na mnie spodenkach i butach. Teraz mój młodszy siedmioletni brat robi to samo. Też wpatrzony jest w górę, jak ja kiedyś na tatę. Taka podobna sekwencja zdarzeń.

 

 

Wigan awansowało do Championship. Dokonało wielu wzmocnień. Zdawałem sobie sprawę, że szanse na grę są niewielkie. Pojawiła się opcja z drugoligowej Fortuny Sittard. Tam miałem możliwość zdobycia większego doświadczenia w pierwszym zespole. I tak było. Przez pierwsze pół roku. Trener Ben Van Dael preferował typową dla tego kraju grę na utrzymanie, wyprowadzanie z tyłu, budowanie, czego jestem zwolennikiem. Czułem, że rozwijam się pod kątem taktycznym. Mimo, że spędziłem tam zaledwie rok, nabrałem wielu wartościowych cech. W połowie sezonu nastąpiła jednak zmiana. Zespół objął Sunday Oliseh (były reprezentant Nigerii i gwiazda m.in. Ajaksu Amsterdam i Borussi Dortmund). I – że tak to nazwę – nie patrzyliśmy na futbol przez te same okulary. Wiedziałem, że mój czas w Fortunie  się kończy.

 

Właśnie! Z trenerem Dominikiem Nowakiem mamy bardzo dobry kontakt. Stawia na ofensywną grę i w takim stylu jako „szóstka” czuję się swobodnie. Mamy dużo jakościowych zawodników, nasze granie od tyłu często bywa ryzykowne, bo narażone jest na przechwyt. Ale trener jest wyrozumiały w tej kwestii. Dla mnie to najlepszy sposób gry na jaki mogłem trafić. Eksponuje moje najlepsze cechy. 

 

 

Doznałem urazu w meczu z Wigrami, który odbywał się w śnieżycy, w ekstremalnych warunkach. Trzeba się było z tym pogodzić. Szkoda tylko, że rocznikowo jestem już za „stary”, żeby powalczyć o kadrę na Mistrzostwa Świata U20.