Kowalski po weekendzie: Drużyna Probierza idzie po medal, czyli krakowski cud cierpliwości

Takie wzmocnienie pozycji trenera to sytuacja bez precedensu w polskiej piłce. Dotąd trenerzy byli traktowani jak chłopcy do bicia i przy pierwszych niepowodzeniach to oni odpowiadali za nie głową. Praca w takim permanentnym stresie (średnia długość pracy trenera w ESA wynosi 168 dni) powoduje, że boją się oni eksperymentować, stawiać na rozwiązanie niepopularne, korzystać z niedoświadczonych zawodników czyli myśleć nieco bardziej długofalowo. Jednym słowem, grają w sposób jak najbardziej bezpieczny, wiedząc, że tak naprawdę ich dni w klubie są policzone.

Krakowski eksperyment Filipiaka wyraźnie zaczyna wypalać, a raczej kiełkować (trener Probierz rok temu na konferencji prasowej zrobił show, sadząc ziarenko roślinki w doniczce, chciał przekazać w ten sposób, że potrzebuje czasu, aby w drużynie coś wykiełkowało). Trener jest dobrze opłacony, czuje się pewnie, nikt mu w klubie już nie podskoczy, zawodnicy wiedzą, że o żadnej wymianie trenera nie mają co marzyć i albo się dostosują, albo będą musieli odejść. Poza tym widzą jak u Probierza można zyskać.

Trener dostał czas aby zespół poukładać sobie wedle własnego uznania. Kiedy wrócił po kontuzji Damian Dąbrowski i ściągnięto jeszcze świetnego, doświadczonego Janusza Gola, było oczywiste, że środek będzie jednym z najmocniejszych w polskiej lidze. A do tego ma dobrych Hiszpanów z przodu – Airama Cabrerę i Javiego Henrnandeza, na skrzydle robiącego coraz większe postępy młodego Mateusza Wdowiaka, solidna jest także defensywa.

Widać, że zespół jest po prostu dobrze dobrany, widać entuzjazm w jego grze. To nie jest przypadek, że podczas serii zwycięstw w starciach z Cracovią padły zespoły z ubiegłorocznej pierwszej trójki, czyli Lech Poznań, Legia Warszawa i w niedzielę Jagiellonia Białystok.

Drużyna „Pasów”, notując taką serię wyrównała rekord klubu z 1948 roku, ale nie to jest w tej całej krakowskiej historii najważniejsze. Na tym przykładzie widać co jest największym problem polskiej piłki klubowej. Są nim zarządzający. Działacze, prezesi klubów czy właściciele, którym brakuje cierpliwości i zwykłej znajomości piłki, którym wydaje się, że zmiana trenera po kilku porażkach rozwiąże wszystkie problemy.

W Cracovii profesor Filipiak po latach stosowania takiej właśnie praktyki zagrał va banque. Zamiast osłabić trenera, wzmocnił go. Jeśli na koniec taka zagrywka przyniesie Cracovii miejsce na podium, a jest to coraz bardziej prawdopodobne, zasłuży na kolejny stopień naukowy. Tym razem w dziedzinie polskiego klubowego futbolu.