Janikowski: Poprzeczkę mam niżej, ale nie mogę zlekceważyć rywala

 

Damian Janikowski: Nic się nie zmieniło. Po tygodniu zapomina się o przegranej walce i codziennie przychodzi na salę z nową nadzieją i pasją. Kolejne treningi muszą budować i chcę kolejnych walk. Nie chodzę smutny i nie rozpamiętuję tego, co się wcześniej działo. Żyję teraźniejszością.

 

 

Smutno? Nie... Cieszę się, że nie ma dużego hejtu, chociaż znajdą się ludzie piszący na komputerach o moich przegranych walkach. Mam to gdzieś i biję się dla najlepszej polskiej federacji. Dopóki mam kontrakt, będę się bił, nieważne czy jest mi smutno. Raz się wygrywa, raz się przegrywa. Różnie to bywa. Ciężko powiedzieć, czego nauczyły mnie porażki, bo całe życie przegrywałem, żeby później się odbudować i stać lepszym. Sto razy więcej walk przegrałem w zapasach, żeby później osiągnąć duży sukces.

 

Rok temu biłem się z Michałem Materlą, bardzo dobrze wspominam tę walkę. Było trochę chaotycznie i nerwowo, ale to normalne - w głowie się trochę "odkleiło". Londyn wspominam bardzo miło, bo tam zdobyłem swój medal olimpijski.

 

 

Nie do końca zależy to ode mnie. Włodarze widzą moje dwie przegrane walki i zdecydowali tak. Nie wybieram sobie przeciwnika, ja tylko potwierdzam i się biję. Nie jestem w stanie do końca ocenić klasy wojownika - kilka razy go oglądałem i to wszystko. Nie lekceważę zawodnika, oglądam go już i nie mogę nastawiać się na to, że to będzie "słabsza" walka. Patrząc na niego, jako rywala wygląda to tak, jakby poprzeczka faktycznie była niżej.

 

 

Widziałem jego walki w kickboxingu, więc wywodzi się ze stójki. Jest szybki na nogach i próbuje doskakiwać, uderzać sierpami. Z moim sztabem opracujemy jednak odpowiednią taktykę, aby wykorzystać jak najlepiej moje umiejętności. Przydałoby się wygrać taki pojedynek. Zawsze pokazuję, że potrafię toczyć pojedynki w każdej płaszczyźnie. Nie na darmo jestem tutaj na sali i trenuję każdy aspekt MMA - nie po to, żeby iść na galę i męczyć rywali zapasami.