Jędrzejczyk: Walka o tytuł jest bliżej niż nam się wydaje!

Igor Marczak: Na nieco ponad miesiąc przed walką z Michelle Waterson jesteśmy na treningu Joanny Jędrzejczyk. Podzieliła pani przygotowania na okres amerykański, polski i ten ostatni znowu amerykański. Na czym się pani skupiła?

Joanna Jędrzejczyk: Do Polski przyjechałam nieco oczyścić głowę, bo to bardzo ważne. Walka już 12 października w Tampie na Florydzie. Sześć tygodni spędziłam najpierw w USA. To był bardzo solidny okres. Trenowałam po 11 razy w tygodniu. Z wiekiem nabieram jeszcze większego apetytu i chęci do treningów. Więcej czasu poświęcam na naukę. Złapałam formę, zadbałam o wagę. W Polsce chciałam pobyć trochę z rodziną, wypełnić obowiązki medialne i sponsorskie. Wydaje się, że w treningi muszą być coraz mocniejsze, ale czasami trzeba zejść z tempa, trenować na 50-60 procent. Po to, aby wrócić jeszcze mocniej. Ostatni okres to pięć i pół tygodnia treningów w Miami.

Wspomniała pani o wadze. Ostatnio walka w kategorii muszej, teraz powrót do słomkowej. Nie było problemów z wagą podczas przygotowań?

Moja ostatnia walka w kategorii słomkowej odbyła się w lipcu 2018 roku, więc ponad 12 miesięcy od ostrego zbijania wagi. Ostatnio walczyłam w muszej, a tam jestem trochę za lekka. Tam zawodniczki są większe. Jeżeli chciałabym walczyć w tej dywizji, musiałabym zdobyć trochę masy mięśniowej, żeby mieć siłę w klinczu czy zapasach, a także mocniejszy cios. 99 procent moich walk odbyło się w kategorii słomkowej. Proces zbijania wagi zaczyna się z pierwszym dniem treningu. Dwa-trzy miesiące na racjonalnym systemie żywienia. Moja dieta jest bardzo kolorowa i zbilansowania. Nie mam tak, że nie mogę czegoś zjeść. Posiłki są dopasowane pod to, co lubię. Wierzę, że zbijanie wagi przejdzie bardzo pomyślnie.

Odpoczęła pani po ostatniej walce, bo minęło aż 10 miesięcy?

Oczywiście. Po pojedynku z Valentiną Shevchenko podjęłam decyzję, że chcę odpocząć 5-6 miesięcy od startów. Jasne, iż nie leżałam, a trenowałam. Były wakacje w styczniu, a później skupiłam się na obowiązkach medialnych i w UFC. Byłam w ośmiu krajach na wielu kontynentach. Ja to lubię i chcę poświęcać energię na rzeczy poza oktagonem. Nie będę sportowcem całe życie. Oczywiście najbardziej skupiam się na treningach. W 2018 roku stoczyłam trzy pojedynki. Nie miałam czasu na naukę. W tym roku było inaczej. Poświęciłam czas na rozwój czy to w Stanach, czy w Polsce.

Michelle Waterson wygrała ostatnio z Karoliną Kowalkiewicz. Co pani wie o swojej najbliższej rywalce, bo wiadomo, że wywodzi się z karate, ma bardzo dobry parter.

Bardzo trudna przeciwniczka. Była mistrzynią Invicty. Z walki na walkę pokazuje się z coraz lepszej strony. Gdy ja byłam mistrzynią, to była bardzo blisko walki ze mną. Przegrała wtedy jednak z Rose Namajunas. Waterson cały czas kręci się wokół czołówki. Udowadnia, że ciężko pracuje, rozwija się i poszerza wachlarz umiejętności. Jej stylem źródłowym jest karate. Bardzo dobrze pracuje z obu pozycji. Woli mieć prawą nogę z przodu, bo wtedy jest najbardziej dynamiczna. Nie sygnalizuje kopnięć. Jej kopnięcia frontalne na kolana powodują bardzo dużo kontuzji i będę musiała na to uważać. Ma bardzo dobry rzut przez biodro, taki typowy z judo. Później dobrze wychodzi jej kontrola w parterze. Dobrze się kręci. To jest walka komercyjna. Ja mam dużą rzeszę fanów w Stanach Zjednoczonych, ona również. To będzie starcie o to, która z nas kupi jeszcze bardziej serca kibiców. Na pewno nie będzie złej krwi. Dla nas ogromnym wyróżnieniem jest fakt, że to będzie walka wieczoru. W UFC jest ponad 500 zawodników i nie każdy ma możliwość walki w main evencie.

Nie będzie złej krwi ze względu na dobre kontakty pani i Waterson, ale również dlatego, że od pewnego czasu widzimy zmianę u Joanny Jędrzejczyk. To trochę inna dziewczyna niż ta "killerka", z którą rywalki bały się wychodzić do oktagonu.

Może nie o to chodzi. Każdy kojarzy mnie z walk, a ja nie jestem osobą agresywną w życiu codziennym. Jeżeli chodzi o pojedynki, to wiadomo, że jest to biznes. Musi być trochę złości sportowej. W przeszłości były takie rywalki jak Valerie Letourneau czy Claudia Gadelha. One cały czas wbijały mi szpilki i próbowały wmówić, że jestem słabsza. Ja twardo stałam i pokazywałam im, że się mylą. Nie żałuję tego, choć muszę też dodać, iż nigdy nie dawałam się sprowokować. Jeżeli pojawi się przeciwniczka, która będzie chciała zagrać ze mną w gierkę psychologiczną, to tak też się stanie. Poza przygotowaniem fizycznym siła mentalna jest równie ważna. My z Michelle mamy dobre relacje, ale wiadomo, że nie z wszystkimi zawodniczkami się lubię.

Czy już z tyłu głowy pojawia się temat walki o pas, czy skupia się pani tylko na Waterson?

Skupiam się na Michelle, chociaż od wygranej z Tecią Torres dostałam zapewnienie, że będę kolejną pretendentką. Są dziewczyny, które również na to zasługują. Zdecydowałam się na walkę z Waterson, gdyż nie chciałam czekać do lutego-marca na kolejne starcie. To dla mnie dobra walka na przetarcie. W kontrakcie mamy zapisane, że wygrana dostanie pojedynek o pas kategorii słomkowej. Walka o tytuł jest bliżej, niż nam się wydaje. Po zwycięstwie z Michelle 12 października mam nadzieję, że w pierwszym kwartale 2020 roku dostanę szansę powrotu na tron.

Waterson to zawodniczka niższa, nieco bardziej krępa.

Też tak to nazywam. Jest trochę mniejsza, silna, dynamiczna. Kondycja nie leży po jej stronie. Ja naturalnie jestem obdarzona dobrą kondycją. Mogę wrócić po przerwie do treningów i nie potrzebuję dużo czasu, żeby wrócić do dyspozycji. Michelle dawno temu mogła walczyć pięć rund w Invikcie. Dla mnie to chleb powszedni. Ja rozkręcam się z rundy na rundę i to będzie moją przewagą. To, że ona jest niższa, wydaje się niebezpieczne. Skraca dystans, łapie za głowę i obala. Tam kontroluje głowę i to jest zagrożenie, gdyż daje jej dużo możliwości do zakończenia walki.

Śledząc pani media społecznościowe, człowiek się zastanawia, gdzie znajduje pani czas na treningi.

Głównie skupiam się na treningach. To kwestia rozplanowania sobie dnia. Jestem osobą bardzo aktywną i odpoczywać też wolę aktywnie. Zamiast leżeć, idę pograć w badmintona, na kajaki na łódkę itp. Takim jestem człowiekiem, wiecznie pracującym, wiecznie coś robiący. Priorytetem jest jednak trening. Czasami, gdy ktoś mówi, że np. jestem na plaży, a powinnam trenować, to odpowiadam, iż robię jedenaście jednostek treningowych. Trzeba też zachować równowagę. Nie mogę na social mediach zasypać ludzi zdjęciami z treningów. Staram się korzystać z życia. Jestem przecież człowiekiem. Przed walkami żyję trochę, jak mnich skupiając się tylko na treningu, jedzeniu i odpoczynku. Poza tym okresem chcę trochę pożyć. Mam swoje interesy, zainteresowania. Nie jestem osobą wypromowanym poprzez social media. Mam za sobą masę doświadczenia i 16 lat kariery, ale na tym nie koniec, bo jeszcze dużo przede mną.

Wyskok do kategorii muszej to jednorazowa przygoda?

Zawsze chciałam walczyć w muszej. W muay thai startowałam w tej kategorii. Na razie chcę się jednak skupić na Waterson i pasie kategorii słomkowej, a później zobaczymy co dalej.

Cała rozmowa z Joanną Jędrzejczyk w załączonym materiale wideo.