Ermolenko: To był najlepszy sposób, aby pokazać, że jestem lepszy od Nielsena

 

Sam Ermolenko: To był mój pierwszy finał światowy i moja wiedza na temat żużla była bardzo mała. Nie zdawałem sobie sprawy jak poważne są to zmagania. Nie miałem żadnych idoli, nie myślałem o tym, że chcę być taki jak ten, czy tamten. Myślałem tylko o sobie, o ściganiu i żeby moje nazwisko było widoczne w parku maszyn. Od tego zaczęła się moja kariera.

 

 

Nie miałem nigdy recepty na to, co zrobić aby zostać mistrzem. Bez względu na to jak jesteś znakomicie przygotowany, zostanie czempionem jest niesamowicie trudne. Musisz po prostu być dobrze dysponowany danego dnia. W dwudniowym finale w Amsterdamie, po pierwszym dniu byłem współliderem, ale drugiego dnia wyprzedził mnie Erik Gundersen, który był o wiele bardziej doświadczony. Z kolei w 1992 roku we Wrocławiu deszcz pokrzyżował mi plany. Więc rok później w Pocking, postanowiłem, że przede wszystkim będziemy celebrować urodziny mojego syna. Postanowiliśmy, że całą rodziną uciekniemy od zakwaterowania w hotelu przy stadionie. W piątek mieliśmy trening, natomiast finał w niedzielę. Mieliśmy zatem wolną sobotę i pamiętam, że na torze w Landshut odbył się wtedy turniej z udziałem starszych zawodników. Mieliśmy trochę czasu, aby pomyśleć o ustawieniach w motocyklu. Tor na piątkowym treningu był bardzo twardy, mieliśmy zbyt mocny motocykl. Postanowiliśmy zatem wybrać się do Otto Lantenhammera - tunera, który miał swoją bazę w Monachium. Wzięliśmy od niego uszczelki, aby obniżyć poziom kompresji w silniku. Razem z mechanikiem znaleźliśmy jakąś farmę, rozebraliśmy motocykl, podnieśliśmy cylinder i dokonaliśmy zmian. Potem wybraliśmy się zobaczyć jak wygląda tor. Nie robiono na nim żadnych prac, bo cały czas padał deszcz, więc myśleliśmy, że będzie taki sam jak na treningu. Okazało się jednak, że w dniu zawodów tor z powodu deszczu był o wiele przyczepniejszy. Wróciliśmy do poprzednich ustawień i było dobrze.

 

Hans przed tym biegiem miał jeszcze szanse na mistrzostwo. Musiałem znaleźć się w tym wyścigu przed nim, co mi się udało. Na wejściu w drugi łuk pierwszego okrążenia postanowiłem, że pojadę trochę szerzej, ponieważ przy krawężniku było bardzo przyczepnie i znajdowały się koleiny. Hans właśnie tam pojechał, dostał przyczepności i uderzył wprzód mojego motocykla. Być może gdyby bardziej wykontrował, jechalibyśmy dalej. Uderzył mnie jednak i sędzia go wykluczył.

 

Przygotowując się do powtórki tego biegu, mechanik popełnił błąd zakładając zbyt luźny łańcuch. Nie było jednak czasu na korektę, ponieważ sędzia był bardzo surowy i w razie przekroczenia czasu dwóch minut, wykluczyłby mnie. Musiałem więc zaryzykować. Po wyjściu spod taśmy, zderzyliśmy się z Billym na pierwszym łuku i mój łańcuch spadł. Arbiter widząc nasz upadek, przerwał wyścig i zarządził powtórkę. Miałem szczęście, bo dzięki temu mogłem naprawić usterkę i wygrać w powtórce.

 

 

Tak już po prostu jest. Raz masz szczęście, raz pecha. Mnie po prostu sprzyjała wtedy fortuna.

 

Tak jak już wcześniej wspomniałem, nigdy nie ma idealnej recepty na złoty medal i nikt tak naprawdę jej nie zna. Przystępując do tych zawodów, mając urodziny syna, chciałem po prostu skoncentrować się na sobie i moim teamie. Chciałem odciąć się od wszystkiego, co było dookoła i zanurzyć się w muzyce. Akurat wtedy na topie mojej listy był Gary Moore. Dało to pozytywne efekty.

 

 

Ja, Craig i kilku innych zawodników spotykaliśmy się regularnie w jego studio i urządzaliśmy sobie próby. Craig naprawdę bardzo dobrze radzi sobie na gitarze, mimo że również jest świetny na perkusji. Gramy na różnych instrumentach i po prostu nadal świetnie się bawimy.

 

 

Lubię grać na gitarze, chociaż uświadamiam sobie, że gra na perkusji również sprawia mi przyjemność. Wolę jednak gitarę.

 

Dobrze się złożyło, ponieważ po finale w Pocking, naszej kolizji i wykluczeniu Hansa, wielu kibiców Coventry uważało, że to Hans powinien zostać mistrzem. Dlatego cieszę się, że ten finał odbył się właśnie tam. Moja drużyna potrzebowała punktów, a startowałem z trzeciego pola, podczas gdy Hans z pierwszego. Pomyślałem sobie, że nie ma lepszego sposobu na udowodnienie, że jestem od niego lepszy, jak wygranie tego biegu. I udało mi się to.

 

 

Zgadza się. Bardzo ciężko było dobrze z niego wystartować. Tak się złożyło, że ten bieg zaważył o triumfie Ameryki. Perfekcyjnie się wstrzeliłem. Wydaje mi się, że to był najlepszy sposób, aby pokazać fanom Coventry, że byłem wówczas lepszym zawodnikiem od Hansa.

 

 

Myślę, że oba formaty mają swoje plusy. To zmagania o mistrzostwo świata, więc bez względu na system, zawsze chcesz je wygrać. Grand Prix zdecydowanie daje większe pole manewru dla marketingu. A jako zawodnik zależy ci, żeby poprzez speedway móc być widocznym dla sponsorów. Uważam więc, że z punktu widzenia biznesowego, Grand Prix jest znacznie korzystniejsze dla żużlowca.

 

 

To ciężki temat, ale najprościej będzie powiedzieć, że w dzisiejszych czasach ciężko uwierzyć, że promotorzy wierzą w swoich zawodników. Kiedy ja trafiłem do Wolverhampton, w klubie nie działo się dobrze. Wówczas właścicielem oraz promotorem był Peter Adams, który miał problemy prywatne. Chris Van Straaten przejął po nim schedę. To był trudny okres. Ja byłem jednym z topowych zawodników i mogłem przyczynić się do budowy tego klubu przez Chrisa. Miałem poważny wypadek w '89 roku i Chris nie stracił we mnie nadziei. Wróciłem i rok później zdobyliśmy mistrzostwo. Tak naprawdę kumplowaliśmy się. Chris nadal udziela się w Wolverhampton. On pomógł mi, ja pomogłem jemu.

 

 

Patrząc z dzisiejszej perspektywy, może faktycznie powinienem był bardziej skupić się na sobie, ale taki był mój styl jazdy, aby pomagać każdemu, jeżeli tylko mogę, wierząc jednocześnie, że mogę każdego pokonać. Niestety, czasami moje poświęcenie nie przynosiło mi korzyści oraz tego, co sam chciałem osiągnąć. Prawdziwym problemem dla mnie było wprowadzenie opon bez nacięć przed jednym z turniejów kwalifikacyjnych na praskiej Markecie. Gdyby obowiązywały normalne opony, wówczas poradziłbym sobie. Gdybym nie zrobił tego, co zrobiłem z Billym i Hansem Nielsenem w finale światowym w Vojens w 1996 roku, Billy nie byłby mistrzem świata.

 

 

Niestety, wtedy dokonaliśmy błędnych obliczeń w parku maszyn - ile punktów nam potrzeba, aby utrzymać się w cyklu. Okazało się, że zabrakło i musiałem startować w kwalifikacjach w kolejnym roku. Tak to się potoczyło. Wierzysz komuś, lecz ten ktoś nie wykonał odpowiednio swojej pracy. Ale przynajmniej Billy został mistrzem świata.

 

 

Jeżdżąc w Łodzi i widząc, że młody chłopak potrzebuje pomocy, ciężko jest patrzeć i przyglądać się na to z boku. Każdy, który miał wtedy wolny termin i do którego zadzwoniłem, pojawił się w Łodzi, aby mu pomóc.

 

 

Te opony utrudniły mi życie. Musiałem obierać takie ścieżki i jechać tam, gdzie normalnie nie pojechałbym. Włożyłem sporo wysiłku, ale niestety, nie udało się. Takie jest już ściganie...

 

 

To akurat nie był wtedy powód mojego upadku. Było to bardziej spowodowane geometrią toru i ogrodzeniem. Możesz mieć pięciu facetów w wyścigu, ale jeżeli wierzysz w siebie, że wygrasz, to po prostu puszczasz sprzęgło i jedziesz. Oczywiście musisz mieć świadomość, że na torze jest mniej miejsca. Organizatorzy chcieli dokonać pewnych zmian i nie wypadało powiedzieć, że nie chcesz rywalizować, skoro stawką jest mistrzostwo świata. Później jednak wyciągnęli z tego należyte wnioski.

 

 

Kiedy obcokrajowcy mogli ścigać się w lidze polskiej, polscy zawodnicy nie mieli wiedzy skąd pozyskiwać części do motocyklu, które były dostępne w Anglii oraz w zachodniej Europie. Jacek zawsze miał szeroko otwarte oczy i przyglądał się jak wygląda mój sprzęt. Zastanawialiśmy się skąd pozyskać sprzęgło, ramy, czy nie warto spróbować czegoś innego.

 

 

Dokładnie. Byli moim sponsorem. Dla mnie nie było problemu pomagać chłopakom. W pewnym sensie edukowaliśmy polskich zawodników, a teraz polscy zawodnicy są w czołówce światowej.

 

 

Koniec końców każdy ma jakieś problemy rodzinne, które można usłyszeć zewsząd. Ja jestem jednak szczęśliwy. Moje wnuki szybko dorastają.

 

 

W dobie pandemii koronawirusa trzeba zachować ostrożność, zostać w domu. Ja obecnie pracuję sam. Mam mnóstwo pracy w moim małym warsztacie. Pracuję nad designem, inżynierią, renowacją motocykli. Jestem więc zapracowany. Normalnie o tej porze roku mam obowiązki telewizyjne, ale wiemy, że teraz to niemożliwe, nie możemy podróżować. Jesteśmy zamknięci w domach, ale na szczęście mam dużo pracy i jestem tu bezpieczny.

 

 

Tak można powiedzieć. Jest jednak ze mną moja gitara, mój Harley Davidson oraz chodzę do warsztatu, który znajduje się około milę od mojego domu.

 

 

A może by tak jedno i drugie? Co ty na to? Założę sobie moją sześciostrunową gitarę na plecy, wsiądę na motocykl i będę podróżował.