Od Olisadebe do Casha? Jak potoczyły się losy polskich "farbowanych lisów"

Iwanow z Paryża. Za kulisami meczu PSG, ile naprawdę kosztuje ta zabawa

Miroslav Klose, Lukas Podolski, Paulo Dybala, Laurent Koscielny, Felipe Luis czy Peter Schmeichel, to tylko kilka pierwszych z brzegu nazwisk zawodników, którzy mogliby grać w naszej reprezentacji (mają polskie korzenie), gdyby tylko chcieli. Wyjątkiem Podolski, któremu akurat zależało, słał w tej sprawie listy, ale trener Paweł Janas nie był przekonany do jego umiejętności. W każdym razie, gdyby któryś z wymienionych piłkarzy do drużyny Biało-Czerwonych trafił, to byłoby coś. Jednak jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.\

Olisadebe, ten pierwszy i najlepszy 

Nasz apetyt na zagraniczne wzmocnienia podsycił Emmanuel Olisadebe. Nigeryjczyk w 1997 roku pojawił się w Polsce. W Ruchu Chorzów go nie chcieli, ale przygarnęła go Polonia Warszawa, a Jerzy Engel zajął się nim troskliwie niczym ojciec. Gdy Engel został trenerem reprezentacji, to Olisadebe stał się jej głównym egzekutorem. Piłkarz w przyspieszonym trybie dostał obywatelstwo od prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego (choć nie mówił biegle po polsku, ani nie mieszkał w naszym kraju od 5 lat) i załatwił nam wygraną w Kijowie z Ukrainą na otwarcie eliminacji do mundialu 2002 w Japonii i Korei.

ZOBACZ TAKŻE: Kolejny rekord Lewandowskiego!

Olisadebe w tamtych eliminacjach strzelił osiem bramek, a w 2001 roku zajął czwarte miejsce w Plebiscycie "Przeglądu Sportowego" na Sportowca Roku. Na mundialu już tak dobrze nie było. Niemniej Olisadebe może się pochwalić tym, że w meczu o honor z USA (3:1) zdobył bramkę już w 3. minucie i jest to najszybciej strzelony przez Polskę gol na mistrzostwach świata. Po mundialu w Korei i odejściu Engela Olisadebe już nie błyszczał i nie trafiał do siatki.

Olisadebe nie gra w piłkę już od 9 lat. Wrócił do Nigerii i działa jako deweloper. Niedawno w rozmowie z WP SportoweFakty podkreślał, że woli mieszkać w Afryce, bo tam życie toczy się wolniej.

Roger Guerreiro, czyli kadrowicz w Uberze

W polskiej lidze grał już trzy lata, stał się gwiazdą Legii Warszawa. Na początku 2008 roku "Przegląd Sportowy" poinformował, że PZPN rozmawia z Kancelarią Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego o przyznaniu Rogerowi naszego obywatelstwa. Miesiąc później został on złożony, a w marcu Brazylijczyk z Sao Paulo stał się Polakiem.

Miał dać nową jakość reprezentacji prowadzonej przez Leo Beenhakkera. Wielkiej i zawrotnej kariery jednak nie zrobił. Podobnie, jak Olisadebe strzelił gola dla Biało-Czerwonych na wielkiej imprezie. Bramka Nigeryjczyka padła jednak w zwycięskim spotkaniu, ta Rogera dała nam remis z Austrią (1:1) na Euro 2008. Przygodę z reprezentacją kończył, jako zmiennik Ludovica Obraniaka. Cztery razy wchodził za niego na kilkanaście minut.

Obecnie Roger mieszka w Brazylii. Kluby, w których grał pod koniec kariery, nie płaciły mu, więc dorabiał jako kierowca Ubera. Rok temu w rozmowie ze sport.pl mówił o prowadzonej przez siebie szkółce piłkarskiej, i o tym, że młodzi chłopcy wciąż pytają go o grę z Robertem Lewandowskim. Kibicuje Legii, chciałby jeszcze kiedyś zagrać przy Łazienkowskiej.

Obraniak, czyli następca Sousy?

Całkiem niedawno Obraniak udzielił wywiadu, w którym zdradził, że Raymond Domenech uważa, że to on, a nie Paulo Sousa, powinien być trenerem reprezentacji Polski. Kto wie, co przyniesie przyszłość? Na razie jednak Obraniak jest byłym reprezentantem naszego kraju, który z orzełkiem na piersi debiutował w sierpniu 2009 roku.

Według piłkarskiego menadżera Tadeusza Fogiela Obraniak grając w naszej reprezentacji, spełnił swoje marzenie. Chciał w ten sposób oddać hołd dziadkowi. Jednak szału Obraniak nie zrobił. Na Euro 2012 zagrał we wszystkich spotkaniach, ale nie wyszliśmy z grupy. Rok później już go nie było. Odmówił gry w kadrze dopóki trenerem będzie Waldemar Fornalik. Wrócił do drużyny prowadzonej przez Adama Nawałkę, ale tylko na chwilę.

Obraniak miał w reprezentacji kłopoty z tym, żeby się zaaklimatyzować. Z jednymi było mu po drodze, ale między nim i Kubą Błaszczykowskim nie było chemii. Miał też pod górkę w relacjach z prezesem Zbigniewem Bońkiem. Dziś twierdzi jednak, że Bońka szanuje, a to, co działo się wcześniej, wynikało z tego, że nie rozumiał jego fenomenu.

Boenisch, czyli „ten z Niemiec”

Urodził się w 1987 roku w Gliwicach, jako Sebastian Pniowski, ale gdy jego rodzina wyjechała do Niemiec, to wrócili do rodzinnego nazwiska Boenisch. Jako junior grał w kadrze Niemiec do lat 21. Zmiana przepisów sprawiła jednak, że jako senior mógł zdecydować się na grę dla Polski i zrobił to.

W rozmowie z WP SportoweFakty podkreślał, że zawsze lubił jeździć na mecze kadry, choć czuł z tyłu głowy, że jak nie wyjdzie, to „ten z Niemiec” będzie winny. Niczego jednak nie żałuje. Dzięki wyborowi, jakiego dokonał, zagrał na Euro 2012. Wypadł blado, ale był, zagrał, czuł się z tego powodu dumny. W sumie jego przygoda z kadrą Polski trwała 3 lata (2010-13). Na meczach bywał nawet wtedy, gdy nie był powoływany. Siadał wtedy z tatą na trybunach i dopingował naszą drużynę. Od lipca 2020 bez klubu. Do tego czasu grał w austriackim Wiener-Neustadt.

Perquis, czyli on gra, a babcia płacze

Drugi po Obraniaku Francuz w polskiej kadrze. Po latach przyznał w "L’Equipe", że przyjęcie obywatelstwa to był z jego strony zwykły oportunizm. Zwyczajnie skorzystał z szansy, bo z francuskiej kadry wypadł po przekroczeniu 21. roku życia. Z drugiej strony był dumny z uwagi na to, że doskonale znał historię życia swojej babci. Ta była na meczu otwarcia Euro 2012, kiedy Polska grała z Grecją i płakała, widząc wnuka na boisku w koszulce naszej reprezentacji. Perquis do dziś uważa, że kadra Polski, to był piękny rozdział w jego życiu, a wspomniany mecz z Grecją był jednym z ważniejszych w jego karierze. Już zamknął piłkarski rozdział, Jak wczytać się w wywiad dla "L'Equipe", to nie był on łatwy. Perquis przyznał, że pił po porażkach, bo nie radził sobie z krytyką i stresem.

Polanski, czyli wszyscy są przeciwko

Pojawienie się akurat tego zawodnika w reprezentacji budziło wielkie emocje. O innych zagranicznych wzmocnieniach mówiono uszczypliwie, że to „farbowane lisy”, ale z Polanskim było tak, że wielu byłych kadrowiczów uważało, że on w ogóle nie powinien grać dla Polski. Zarzucano mu koniunkturalizm. W gronie tych, którzy protestowali, był król strzelców mundialu w 1974 roku Grzegorz Lato.

Mniejsza o to, że Polanski grał w reprezentacji młodzieżowej Niemiec. Bardziej chodzi o to, że dopóki miał nadzieje na występ w seniorskiej kadrze to odmawiał gry w reprezentacji Polski. Mówił wprost, że jego celem jest gra dla Niemiec. Tuż przed Euro 2012 nagle zmienił front. I to był ten moment, w którym wiele osób wystąpiło przeciwko niemu.

Przygoda Polanskiego z kadrą trwała 3 lata. Podobnie, jak Olisadebe i Obraniak trafił do siatki na ważnej imprezie (Euro). Miał jednak pecha, bo jego gol w meczu z Rosją (1:1) nie został uznany z uwagi na pozycję spaloną. Po latach Polanski przyznał, że czuł się emocjonalnie związany z Polską, a porażka na mistrzostwach zwyczajnie go przybiła. Po odpadnięciu nie był w stanie wstać z hotelowego łóżka. Później, gdy Adam Nawałka namawiał go na powrót, dwukrotnie odmówił.

Thiago Cionek, czyli ten, który chciał i go wzięli

W maju 2014 został powołany do reprezentacji przez trenera Adama Nawałkę. Chęć gry w kadrze wyraził cztery lata wcześniej, kiedy jeszcze nie miał nawet polskiego obywatelstwa. Cionek był z kadrą na dwóch wielkich imprezach. Niezwykle udanym dla nas Euro 2016 i na mundialu 2018 w Rosji. Na tym drugim zapisał się, jako strzelec samobójczej bramki z Senegalem.

W reprezentacji grał przez cztery lata. Ostatni mecz zaliczył w 2018 roku, choć trener Jerzy Brzęczek powoływał go na mecze eliminacyjne do Euro 2020. Teraz już tylko trzyma kciuki za kadrę i gra w piłkę we włoskiej Regginie. Polskę wspomina bardzo dobrze. Zwłaszcza Jagiellonię Białystok, gdzie występował i trenera Michała Probierza. W rozmowie z meczyki.pl podkreślał, że los postawił na jego drodze dobrych ludzi, a jednym z nich był Probierz.