Bobslejowe marzenie olimpijskie

Przykład bobsleistów z Jamajki, którzy w 1988 roku wystartowali na zimowych igrzyskach olimpijskich w Calgary, a ich historia trafiła na ekrany kin, już od wielu lat działa na wyobraźnię. I to w krajach, gdzie sporty zimowe są czymś zupełnie nieznanym, a w najlepszym razie kompletnie niszowym. 

Bobsleje i skeleton, bo są to dwie dyscypliny dość mocno ze sobą połączone, to sporty, w których tzw. bariera wejścia jest bardzo wysoka. Sprzęt jest drogi, a i torów, na których można zjeżdżać, jest na świecie bardzo mało. I to tylko w krajach organizujących u siebie zimowe igrzyska olimpijskie. Mimo to cały czas nie brakuje zawodników z krajów niekojarzonych ze sportami zimowymi, którzy właśnie mknąć ponad 100 km/h w lodowej rynnie chcą dognić swój olimpijski sen.

Bobsleje nazywane są, nie bez racji, zimową Formułą 1. Na najszybszych torach osiąga się prędkości przekraczające 140 km/h, a przeciążenia sięgają 7G. Najlepsze reprezentacje prowadzą między sobą prawdziwy wyścig zbrojeń z udziałem największych motoryzacyjnych gigantów. Dla Niemców i kilku innych topowych nacji, bobsleje projektuje BMW. Z kolegi za produkcję boba dla Korei Południowej przez igrzyskami w Pjongczangu wziął się Hyundai. 

Jest to też dyscyplina niezwykle kosztowna. Nowy bobslej to nawet kilkaset tysięcy euro, do tego dochodzi też szereg innych wydatków. Skeletony są tańsze, ale też ich cena zdecydowanie przekracza zakup nart czy nowej pary łyżew. Stąd większość zawodników z państw, gdzie bobsleje i skeleton nie cieszą się zbyt dużą popularnością, korzysta z używanego sprzętu, odkupywanego od bogatych nacji.