Nikola Grbić. Kim jest nowy trener reprezentacji Polski siatkarzy?

Nikola Grbiċ to były serbski siatkarz, który grał na pozycji rozgrywającego. Obecnie pracuje w roli trenera. Ma 48 lat – urodził się 6 września 1973 w mieście Zrenjanin położonym na północy Jugosławii (obecnie Serbia), w Wojwodinie.

 

Jego ojciec Milos Grbić (1943–2008) był siatkarzem. Jako kapitan drużyny narodowej wywalczył z kolegami pierwszy medal dużej imprezy w historii jugosłowiańskiej siatkówki – brąz mistrzostw Europy 1975, których finały rozegrano w Belgradzie. Wystąpił w 193 meczach reprezentacji.

 

Zobacz także: Reprezentacja Polski w siatkówce w 2022 roku - prognoza

 

Milos rozbudził zainteresowanie siatkówką u swoich synów. Słynnym siatkarzem był również starszy brat Nikoli – Vladimir Grbić, urodzony w 1970 roku. Obaj byli wielkimi gwiazdami kadry Jugosławii, która na przełomie XX i XXI wieku należała do ścisłej światowej czołówki.

 

Olimpijskie złoto - największy sukces z reprezentacją

 

To był najlepszy okres w historii tej reprezentacji. Federalna Republika Jugosławii, którą tworzyły wówczas  Serbia i Czarnogóra, w połowie lat dziewięćdziesiątych wróciła do rywalizacji po przerwie spowodowanej sankcjami ONZ. Twórcą jej sukcesów był trener Zoran Gajić. Prowadzona przez niego drużyna w latach 1995–2001 co roku zdobywała medal dużej imprezy: 1995 – brąz ME, 1996 – brąz IO, 1997 – srebro ME, 1998 – srebro MŚ, 1999 – brąz ME, 2000 – złoto IO, 2001 – złoto ME.

 

Największym sukcesem zespołu, w którym wiodące role odgrywali bracia Grbić, był złoty medal igrzysk olimpijskich Sydney 2000. Siatkarze Jugosławii wywalczyli kwalifikację po pamiętnym turnieju w katowickim Spodku. Na igrzyskach rozegrali niezwykle emocjonujące starcie w ćwierćfinale z Holandią. Wygrali 17:15 w tie-breaku, wyeliminowali obrońcę tytułu i awansowali do strefy medalowej. W niej było już łatwiej – 3:0 z Włochami w półfinale i 3:0 z Rosją w finale. W meczu o złoto pamiętną akcją - pogonią za piłką lecącą w trybuny - popisał się Vladimir Grbić.

 

Złoty medal igrzysk olimpijskich to z pewnością największe osiągnięcie w karierze Nikoli Grbicia. Później jeszcze przez wiele lat był podporą reprezentacji Serbii i Czarnogóry, następnie Serbii. Karierę reprezentacyjną skończył po mistrzostwach świata 2010. W reprezentacyjnych turniejach zdobył aż 18 medali - w tym jednak "tylko" dwa złote: igrzysk 2000 i mistrzostw Europy 2001. Kilka razy do sukcesu zabrakło niewiele, jak choćby w przegranym 2:3 z Brazylią finale LŚ 2009 w Belgradzie.

 

Równie bogata jest jego kariera klubowa. W 1994, w wieku 21 lat, trafił do ligi włoskiej, w której występował do... 2013 roku; reprezentował barwy siedmiu klubów. Dwukrotnie wywalczył mistrzostwo Italii (2008 – Trentino, 2010 – Piemonte Volley), trzykrotnie sięgnął po Puchar Włoch. Dwukrotnie wygrał najważniejsze klubowe trofeum w Europie: Puchar Mistrzów 2000 z Sisley Treviso i Ligę Mistrzów 2009 z Trentino. Na zakończenie kariery niespodziewanie zmienił klimat. Ściągnął go awaryjnie Zenit Kazań, po tym, jak kontuzji nabawił się Łukasz Żygadło. Z ekipą ze stolicy Tatarstanu wywalczył w 2014 roku mistrzostwo Rosji i był to jego ostatni sukces w karierze zawodniczej.  

 

Kluby, w których grał Nikola Grbiċ: Gik Banat (1987–90), Vojvodina Novi Sad (1990–94), Gabeca Montichiari (1994–95), TNT Traco Catania (1995–96), Gabeca Montichiari (1996–97), Piemonte Volley (1997–99), Sisley Treviso (1999–2000), Asystel Milano (2000–03), Volley Piacenza (2003–07), Itas Diatec Trentino (2007–09), Piemonte Volley (2009–13), Zenit Kazań (2013–14).

 

Reprezentacja: Jugosławia (1991–2002), Serbia i Czarnogóra (2003–06), Serbia (2006–10).

 

Największe sukcesy Nikoli Grbicia w roli zawodnika:

 

reprezentacja: igrzyska olimpijskie (złoto 2000, brąz 1996), mistrzostwa świata (srebro 1998, brąz 2010), Puchar Świata (brąz 2003), Liga Światowa (srebro 2003, 2005, 2008, 2009, brąz 2002, 2004), Puchar Wielkich Mistrzów (brąz 2001),  mistrzostwa Europy (złoto 2001, srebro 1997, brąz 1995, 1999, 2005, 2007).

kluby: Puchar/Liga Mistrzów (2000, 2009), Puchar Zdobywców Pucharów (1998), Puchar Top Teams (2006), Puchar CEV (2010), Superpuchar Europy (1997, 1999), mistrzostwo Jugosławii (1992, 1993, 1994), mistrzostwo Włoch (2008, 2010), Puchar Włoch (1999, 2000, 2011), Superpuchar Włoch (2010), mistrzostwo Rosji (2014).

 

Oprócz sukcesów drużynowych, młodszy z braci Grbić sięgnął w trakcie swej kariery również po wiele nagród indywidualnych. Był m.in. uznany najlepszym rozgrywającym MŚ 2010, a w mistrzostwach Europy aż czterokrotnie zgarnął taką nagrodę (1997, 2001, 2003, 2005). W roku 2016 został przyjęty do Volleyball Hall of Fame.

 

Nikola Grbić w roli trenera

 

Po sezonie w Rosji, którym zakończył sportową karierę, Nikola Grbić wrócił do Włoch, gdzie rozpoczął pracę w roli szkoleniowca. Został trenerem Sir Safety Perugia. Sezon 2014/15 nie był jednak zbyt udany dla jego podopiecznych. W Serie A1 Perugia przegrała w półfinale play-off z późniejszym mistrzem Trentino Volley; była to porażka dość pechowa, bo w tie-breaku decydującego meczu było 14:16. Półfinał Coppa Italia – 2:3 z Trentino. W walce o Final Four Ligi Mistrzów siatkarze Perugii przegrali natomiast z PGE Skrą Bełchatów.

 

Po niespełna pół roku pracy trenerskiej w klubie, w lutym 2015 roku został selekcjonerem reprezentacji Serbii. Przyjęcie tej posady przez Grbicia było jednym z powodów rozstania z Perugią po sezonie ligowym. Pierwszym sukcesem w roli selekcjonera był srebrny medal Ligi Światowej 2015. Grbić ma kilka dobrych wspomnień związanych z Krakowem. To w Tauron Arenie osiągnął z Serbami największe sukcesy: wygrał Ligę Światową (2016) oraz wywalczył brązowy medal mistrzostw Europy 2017. Nieco gorzej powiodło się serbskim siatkarzom w mistrzostwach świata 2018. Do pewnego momentu prezentowali się całkiem nieźle, ale w kluczowych meczach zawiedli i zajęli ostatecznie 4. miejsce.

 

Cztery lata pracy Grbicia z reprezentacją to jednak nie tylko sukcesy. Serbowie nie zdołali zakwalifikować się do igrzysk olimpijskich Rio de Janeiro 2016, zawodząc podczas pamiętnego turnieju kwalifikacyjnego w Berlinie. Nie zagrali również na igrzyskach w Tokio, choć tu wina Grbicia jest tylko połowiczna – rozstał się z kadrą po porażce 0:3 z Włochami na turnieju w Bari w sierpniu 2019 roku. Później, już pod wodzą Slobodana Kovacia, Serbia nie awansowała z europejskiego turnieju kwalifikacyjnego. 

 

Prowadzenie reprezentacji łączył z pracą we włoskim klubie Calzedonia Verona. Stery tej drużyny przejął w grudniu 2016 roku, po dymisji Andrei Gianiego. Siatkarze z Werony pod wodzą Grbicia trzykrotnie odpadali w ćwierćfinałach play-off Serie A1.

 

Nikola Grbić w ZAKSIE. Triumf w Lidze Mistrzów 

 

W maju 2019 roku ZAKSA Kędzierzyn-Koźle ogłosiła, że Grbić zostanie trenerem tej drużyny. Zastąpił Włocha Andreę Gardiniego, który po zdobyciu mistrzostwa Polski, przeniósł się do Gas Sales Piacenza.

 

– Bardzo się cieszę, że w przyszłym sezonie nasz zespół będzie miał możliwość współpracować z legendą światowej siatkówki.  Nieraz miałem okazję stanąć naprzeciw niego na boisku, teraz będziemy grali w jednej drużynie i mam nadzieję, że swoją pasję i zaangażowanie z boiska przeniesie na trenowanie ZAKSY Kędzierzyn-Koźle – mówił po ogłoszeniu tej nominacji prezes klubu Sebastian Świderski.

 

Jak się okazało, zatrudnienie Serba było strzałem w dziesiątkę. Charyzmatyczny szkoleniowiec znalazł wspólny język z siatkarzami i doprowadził ekipę z Kędzierzyna-Koźla do sukcesu, na jaki w polskiej klubowej siatkówce czekano ponad 40 lat. 1 maja 2021 roku, w PalaOlimpia w Weronie, Grupa Azoty ZAKSA Kędzierzyn-Koźle pokonała w wielkim finale Itas Trentino 3:1 i wygrała Ligę Mistrzów!

 

Zobacz także: Łzy radości! Wzruszające obrazki po triumfie ZAKSY w Lidze Mistrzów (WIDEO)

 

Imponujący był nie tylko sam finał, ale i pochód kędzierzynian po to trofeum. Zwycięskie boje z Cucine Lube Civitanova i Zenitem Kazań, które kończyły się "złotymi setami" na długo pozostaną w pamięci kibiców.

 

Zobacz także: Skrót meczu Grupa Azoty ZAKSA Kędzierzyn-Koźle – Cucine Lube Civitanova 0:3; złoty set – 16:14

 

– Z takimi drużynami jak Lube czy Zenit nie jest łatwo wrócić do gry, kiedy przegrywasz. Ale moi chłopcy po raz kolejny udowodnili, że to potrafią, że niezależnie jak układa się spotkanie, są w stanie do niego wrócić. Oni mają ten "święty ogień", by walczyć o każdą piłkę. Ja ze swoim doświadczeniem, ze swoim ograniem na wielu arenach, mogę wiele rzeczy przewidzieć. Mogę przygotować taktykę, mogę uczulić zawodników na pewne sytuacje, ale na końcu i tak to oni wychodzą na boisko. Mają u mnie ogromny szacunek za to, że właśnie w tych najtrudniejszych momentach, kiedy pojawia się wiele myśli w głowie, potrafią wygrywać – powiedział Grbić po awansie do finału.

 

Serb wywalczył z ZAKSĄ również Puchar Polski (2021) oraz dwukrotnie Superpuchar (2019, 2020). Nie miał natomiast szczęścia do mistrzostw Polski. W 2020 roku rozgrywki przerwano z powodu pandemii, a kędzierzynianie byli liderem tabeli tuż przed końcem fazy zasadniczej. Rok później ZAKSA przegrała w finale z Jastrzębskim Węglem.

 

Po triumfie w Lidze Mistrzów, Grbić opuścił Kędzierzyn-Koźle. Niespodziewanie, bo jeszcze w grudniu 2020 roku przedłużył kontrakt z klubem na dwa kolejne sezony. O jego odejściu mówiło się jednak jeszcze przed finałowym starciem w Lidze Mistrzów.

 

Serba kusił właściciel Sir Safety Perugia Gino Sirci, choć jak twierdził trener, o powrocie na Półwysep Apeniński zadecydowały względy rodzinne. Żona Grbicia – Stanislava oraz dwóch synów – 14. letni Matija i 11. letni Milos mieszkali we Włoszech.

 

– ZAKSA jako Klub i Sebastian Świderski jako prezes zrobili wszystko, co było w ich mocy, żebym został tutaj i to jeden z powodów dlaczego to była tak ciężka decyzja. Nigdy nie miałem i prawdopodobnie nie będę miał lepszego doświadczenia jako trener, od tego, które miałem w ZAKSIE... Ale jeśli mam cofnąć się do słów, dlaczego tak się stało - powiem, że to z przyczyn osobistych, rodzinnych. Wyjaśniłem te powody prezesowi. Zawsze byliśmy ze sobą szczerzy, dlatego również tym razem postawiłem na to. Muszę przyznać, że spotkałem się z dużym zrozumieniem, nie tego że chcę odejść, ale całej sytuacji – przyznał na pożegnanie Grbić, który w Perugii zastąpił... Vitala Heynena.

 

Drużyny, które trenował Nikola Grbiċ: Sir Safety Perugia (2014–15), Serbia (2015–19), Calzedonia Verona (2016–19), Grupa Azoty ZAKSA Kędzierzyn-Koźle (2019–21), Sir Safety Perugia (2021– ).

 

Największe sukcesy Nikoli Grbicia w roli trenera:

 

reprezentacja: Liga Światowa (złoto 2016, srebro 2015), mistrzostwa Europy (brąz 2017).

kluby: Liga Mistrzów (2021), Puchar Polski (2021), Superpuchar Polski (2019, 2020).

 

Po nieudanych dla polskich siatkarzy igrzyskach olimpijskich w Tokio, nazwisko Grbicia zaczęło się pojawiać wśród kandydatów na nowego selekcjonera drużyny narodowej. Gdy pod koniec września prezesem PZPS został Świderski, serbski szkoleniowiec stał się kandydatem numer jeden. Nowy sternik związku też nie ukrywał, że znów chciałby współpracować z Grbiciem.

 

– Nie byłbym mądry, gdybym nie mówił o tym głośno. Z Nikolą zdobyliśmy bardzo dużo. Potrafił zbudować fajną ekipę ludzi, którzy poszliby za sobą w ogień, ale też bardzo ciężko pracowali... Dostałem już pierwsze smsy z gratulacjami od chłopaków z reprezentacji. Pojawiły się pytania nie "co z trenerem?", ale "co z Nikolą?", "czy to będzie Nikola?". To też jest jasny sygnał od nich – powiedział.

 

Jak się okazało, prezes Świderski zdołał pomyślnie zrealizować swoje plany i to Nikola Grbić został nowym selekcjonerem reprezentacji Polski siatkarzy.

 

Przejdź na Polsatsport.pl