Magiera: Pociąg do Ankary niestety odjeżdża naszym siatkarkom
Nie chciałbym żeby porażka naszych siatkarek z Belgijkami zadecydowała o tym, że zabraknie nas podczas finałowej rozgrywki w Ankarze, ale obawiam się, że niestety może tak być. Z Belgią przegraliśmy na własne życzenie i nawet nie trzeba robić szerszej analizy, aby dojść do wniosku, co zawiodło.
Turniej na Filipinach i wcześniejszy w Stanach Zjednoczonych pokazał, w którym miejscu jesteśmy. Nasza półka to zespoły pokroju Belgii, Niemiec i azjatyckich ekip - Tajek, czy Koreanek. Japonki nam trochę odjechały, a Brazylia i Stany Zjednoczone, to w tej chwili półka, a może nawet i dwie półki wyższy poziom.
W następnym tygodniu podczas ostatniego turnieju eliminacyjnego nasz zespół zagra z Włoszkami, Chinkami, Dominikankami i Bułgarkami. Najprawdopodobniej do wywalczenia awansu potrzebne będą trzy zwycięstwa, a o to będzie bardzo trudno. Dominikana i Bułgaria to nasza półka. Włochy? Tutaj znak zapytania, bo wszystko zależeć będzie od składu jaki przyjedzie na turniej do Bułgarii. Chiny są raczej poza zasięgiem, mimo iż w sumie dały się niemiłosiernie zlać Japonii w swoim ostatnim spotkaniu. Tak, tak. Wiem, że to sport i teoretycznie wszystko może się zdarzyć, ale raczej nie ma co na siłę zaklinać rzeczywistości.
Kiedyś w piłkarskiej przestrzeni funkcjonował niezwykle barwny trener, swego czasu nawet selekcjoner reprezentacji Polski Wojciech Łazarek, który słynął z kwiecistego języka. To właśnie on powiedział kiedyś, że proces budowania drużyny przypomina... stosunek słoni. I że potrzeba dużo wysiłku i kurzu, żeby coś się po dwóch latach urodziło, a i tak nie wiadomo, czy się urodzi. Tak, tak. Pan trener naprawdę tak powiedział. W naszej żeńskiej reprezentacji jako takiego kurzu jeszcze nie widać, ale wysiłek z pewnością jest. Pozostaje pytanie, czy coś się z tego urodzi..
