Mocne słowa Jana Zielińskiego! "Niektóre sporty nie powinny otrzymywać aż tak wielkiej atencji"

Był pan za oceanem ponad miesiąc. Jak można ocenić ten czas?

 

Jan Zieliński: "US swing" zaczął się dla nas z dużym niedosytem, bo dwa razy przegraliśmy w pierwszej rundzie w dużych turniejach w Toronto i Cincinnati, ale potem osiągnęliśmy półfinał w Winston-Salem, gdzie rok temu byliśmy w finale. Nasz apetyt przed US Open był o wiele większy.

 

Ale pierwszy w karierze ćwierćfinał w Nowym Jorku chyba trochę zrekompensował to uczucie i poprawił nastrój?

 

To prawda. Nie będę narzekał, ćwierćfinał w Nowym Jorku jest dobrym wynikiem. Tym bardziej, że jest to praktycznie mój pierwszy pełny rok w tourze i tu osiągnęliśmy drugi ćwierćfinał. Ale i niedosyt zostaje, bo stać nas było na więcej. Para Dodig - Krajicek, choć rozstawiona z "dwójką" była w naszym zasięgu. Przegraliśmy w trzech setach, co napawa nas optymizmem na resztę sezonu.

 

ZOBACZ TAKŻE: Poznaliśmy kolejną półfinalistkę US Open

 

W maju pokonaliście tych samych rywali w Rzymie w drodze po swój pierwszy w tym roku triumf...

 

Tak. Przed spotkaniem dysponowaliśmy wnioskami z poprzednich pojedynków, bo graliśmy z nimi też w kwietniu w Monte Carlo, gdzie ulegliśmy 6:7 (3-7), 3:6. Obraliśmy dobrą taktykę, która działała, ale przy kilku kluczowych piłkach zabrakło skuteczności i dokładności. Niestety, brakowało nam wykończenia. Na takim poziomie, z takimi przeciwnikami - obaj wielokrotnie wygrywali wielkoszlemowe turnieje, a Austin jeszcze w czerwcu był numerem jeden w świecie - trzeba zagrać może nie tyle perfekcyjnie, co bardzo, bardzo dobrze. Jak się nie gra tenisa na najwyższym poziomie, to się przegrywa. A my dziś zagraliśmy tak... ok.

 

W małych punktach wygraliście 80:78...

 

Nie patrzyłem jeszcze na statystyki, ale spojrzymy i przeanalizujemy. Jeśli wygraliśmy w punktach, mimo iż przegraliśmy mecz 1:2, to dużo to mówi, ale boli jeszcze bardziej...

 

Co teraz?

 

Szybko wracam do Polski. W przyszłym tygodniu czeka nas mecz Pucharu Davisa z Barbadosem. Potem będzie chwila przerwy i reset, a następnie lecimy do Azji na turnieje w Pekinie, Szanghaju i Tokio.

 

Niedługo też w Polsce kolejny Narodowy Dzień Tenisa. Pierwsza edycja odbyła się sześć lat temu. Czy widzi pan przez ten czas zmiany na lepsze?

 

Na pewno się budzimy się z letargu dzięki Idze Świątek, dzięki Hubertowi Hurkaczowi, dzięki ich sukcesom. Na pewno zmierzamy w dobrym kierunku, ale jest jeszcze bardzo dużo pracy. W Polsce niestety - moim skromnym zdaniem - dalej popularyzowane są niektóre sporty, które nie powinny otrzymywać aż tak wielkiej atencji. Do tego pchane są w nie wielkie pieniądze. A szkoda, bo jakbyśmy nawet mały ułamek tych funduszy posłali trochę bardziej w tenisa, to moglibyśmy widzieć jeszcze lepsze rezultaty. Ale cóż, taki jest sport, takie jest życie. Na pewno jednak tenis krok po kroku zmierza w lepszą stronę.

 

A propos budzenia... Za rok igrzyska Paryżu... Czy możemy śnić o medalu olimpijskim?

 

Jak najbardziej. Mamy wśród kilku zawodników, którzy mogą to osiągnąć. Sam widzę się w tym gronie. Jeśli tylko wystąpię, mogę obiecać, że będę walczył z całych sił.

Przejdź na Polsatsport.pl